वाळवणाचा घाट

लोणची-पापड घरीच केलं मारे कौतुकानं तरी खाणा:यांना आहे का उत्साह? त्यांना हवेत बाहेरचे पिझ्झे नी पास्ते

आणि आता तर काय बाजारातही कुरडया-शेवया-पापड मिळतात; ते ही अगदी घरच्यासारखे!  मग कशाला उगा जीव शिणवा!

असं कधी ना कधी ब:याच जणींच्या मनात येतंच! त्यात नोकरी, मदतीला कुणी नाही, वाळवणाला जागा नाही, मग एवढा मोठा घाट कुणाच्या भरवशावर घालायचा?

पण नाहीच घातला हा घाट तरी  दरवर्षी हुरहूर लागतेच. यंदा कुरडयाचा चीक खाल्ला नाही. नागलीच्या पापडाची खिशी खाऊन जीव पाणी पाणी म्हणाला नाही. बटाटय़ाच्या पापडाचे, चकल्यांच्या कच्च्या पिठाचे गोळे टपकन तोंडात टाकले नाहीत. पळीपापडाच्या पळीला राहून गेलेली तिखटमीठाची खीर चाटूनपुसून खाता आली नाही. वडय़ाच्या पिठाची चटणी खाल्ली नाही की उरल्यासुरल्या पिठाचं वाटल्या डाळीचं पातळ पिठलं करुन गरमागरम भाताबरोबर हाणलं नाही.

हे सारं वाटणं काही पिच्छा सोडत नाही; आणि मग वाटतं फार नाही पण एकदोन पापडाचे प्रकार, निदान बटाटय़ाचा किस आणि वेफर्स, वडे तरी करावेच घरी.

आणि ते केले तरी याद येतातच आई आणि आज्जी करायच्या ते खास वाळवणाचे पदार्थ.

त्याच खास चिजांनी सजलाय आजचा हा विशेष अंक.

राज्यभरातल्या वाळवण संस्कृतीनं वाढलंय एक सुंदर पान.