मुलगी माझ्याकडेच पाहिजे…!

दोघेही उच्चशिक्षित. दोघांची आर्थिक परिस्थिती अत्युत्तम. त्यांना गोंडस मुलगी झाली. ती सध्या सिनिअर के.जी.त आहे. सर्व काही समाधानी असताना अचानकच दोघांची मने दुरावली. त्यांनी घटस्फोट घेण्याचा निर्णय घेतला. अनेकांनी मध्यस्थी करण्याचा प्रयत्न केला; मात्र त्याचा काही एक उपयोग झाला नाही. अखेर हा वाद विधी व सेवा प्राधिकरणात पोचला. तेथेही दोघांनी काडीमोड घेण्याचा निर्णय ठाम ठेवला. पण, दोघांत एकच वाद राहिला होता. दोघेही म्हणत होते मुलगी माझ्याकडेच पाहिजे.

ते उंची मोटारीतूनच न्यायालयाच्या आवारात आले. दोघांचा वेश पाहिला तर किमान पाच-दहा हजारांचा असेल. उंची परफ्युमचा वास संपूर्ण न्यायालयात घुमत होता. तिच्या पायातील सॅण्डेल आणि त्याच्या पायातील बुटही इंपोर्टेड होते. कितीही पैसा खर्च करण्याची त्यांची तयारी होती. दोघांतील वाद मिटविण्याचा प्रयत्न झाला; मात्र ते त्यांच्या भूमिकांवर ठाम होते. अखेर विधी व सेवा प्राधिकरणातील वकिलांनी त्यांची समजूत काढण्याचा प्रयत्न केला. तेव्हाही त्यांनी घटस्फोट घेण्याचा निर्णय पक्का असल्याचे सांगितले. यानंतर मुलगी कोणाकडे राहणार यावर चर्चा सुरू झाली. दोन्ही बाजूच्या वकिलांनी मुलगी आपल्याकडेच राहील, त्यासाठीचा खर्च तुम्ही द्या अशीच भूमिका घेतली. तरीही दिवसभरातील पाच-सहा तासांच्या कालावधीत इतर सर्व मुद्यांवर एकमत होत गेले. मात्र, साडेचार पाचपर्यंत मुलगी माझ्याकडेच पाहिजे या भूमिकेवर दोघेही ठाम होते. अखेरीस महिन्यातील दुसरा आणि चौथा शनिवार-रविवार मुलगी बाबांकडे राहील असे ठरले. तेव्हा आईच्या वकिलांनी येण्याचा खर्च तुम्ही करा, जाण्याचा खर्च आम्ही करतो असे सांगितले. यावर आई-बाबांनी त्याचा प्रश्‍नच येणार नसल्याचे सांगितले. यावरून आर्थिक बाब यात नसल्याचे स्पष्ट जाणवत होते. पैसे होते, शिक्षण होते. काही प्रमाणात प्रतिष्ठा होती, तरीही मुलगीवरील आई-वडिलांचे प्रेम किती असू शकते. पत्नी नसली तरीही चालेल, पती नसला तरीही चालेल पण माझी मुलगी माझ्याकडेच पाहिजे हा आई-बाबांचा अट्टहास नक्कीच स्त्री-भ्रूृणहत्या करणाऱ्यांना डोस होता.